17 jan Pleegmoeder Marlé volgt haar hart
Pleegzorg en Expeditie Robinson: bestaat er een verband?
Meedoen met Expeditie Robinson, daar droomt deeltijdpleegmoeder Marlé al jaren van. Op een februariavond hoort ze op de tv dat je je ook als onbekende Nederlander kunt opgeven. Haar hart gaat gelijk als een razende tekeer. “Dit moet ik gewoon doen. Doe ik het niet, dan krijg ik spijt.” Marlé kan er niet meer van slapen en schrijft diezelfde nacht nog haar strijdplan. Vol enthousiasme vertelt zij over hoe deze ervaring en pleegzorg haar leven hebben veranderd.
Blokjesbuik versus vlotte babbel
In haar voormalige rol van politieonderhandelaar weet Marlé goed tussen mensen te kameleonnen en verbindingen te zoeken. Volgens Marlé doet ze dit door te ‘pleasen en teasen’ en haar tegenstander respectvol te manipuleren. Omdat ze geen 22-jarige fitgirl met een blokjesbuik is, besluit Marlé een antifilmpje te uploaden. Daarin maakt de sportieve 54-jarige duidelijk dat zij het van haar vlotte babbel als sterkste wapen moet hebben. Dit werkt. Marlé mag met 99 anderen strijden voor een plaats in de selectie van Expeditie Robinson 2017. Na twee slopende selectiedagen haalt ze eerst met 11 andere onbekenden de volgende ronde, en ten slotte samen met drie daarvan de eindstreep.
Liever pleegzorg
Jaren hiervoor, nadat het eerst lang sluimert, stapt Marlé over de streep van een heel ander ‘avontuur’. “Als we zelf kinderen kunnen krijgen, willen we daar graag een adoptiekind bij, zeiden m’n man en ik ooit tegen elkaar.” Door destijds haar werk op afdeling jeugd- en zedenzaken, ziet Marlé alleen te veel narigheid bij die kinderen en besluiten ze van adoptie af te zien. Toch blijft er iets kriebelen.
Op enig moment krijgen haar buren via een gezinshuis een (weekend)pleegzoon. Zij vragen Marlé en haar man of pleegzorg misschien ook iets voor hen is. Dit blijkt inderdaad ‘t geval. Niet lang daarna neemt Marlés dan nog jonge gezin uit datzelfde gezinshuis een net zesjarig meisje in huis. Sindsdien komt hun pleegdochter alweer elf jaar lang elke maand een weekend bij hen.
Leugenaar…
‘Heb je al wat gehoord? Weet je al wat?’ is wat Marlé vanaf haar eerste Robinson-selectiemoment dag in dag uit om haar heen hoort. Ze ontkent keer op keer. Zelfs nadat ze weet dat ze met de Expeditie mee mag, zwijgt ze. Ze moet wel.
Met medeweten van haar chef sorteert Marlé bij haar collega’s intussen alvast voor op haar afwezigheid in juni/juli. Ze verbindt zich aan een op handen zijnde politieonderzoek in Curaçao.
“Precies op het moment dat mijn man m’n koffers voor Schiphol in de auto laadt, komt mijn overbuurman eraan: ‘Hé Marlé. Weet je nou al iets?’ Ik ontken opnieuw en hoor ‘Jaaa, ik zou ‘t echt aan je gezicht zien of je zou liegen ja of nee, en of je het zou weten’. Achter mijn buurmans rug fluistert mijn man geluidloos leugenaar tegen me. Het is maar goed dat ’t eindelijk tijd is om te gaan.”
Leef het leven voor
Er zomaar een zusje bij. Dat vinden Marlés twee zoontjes van zes en tien elf jaar terug zeker in ‘t begin erg interessant. Na eerst wat om elkaar heen dansen en draaien, spelen ze al gauw samen. En een aantal maanden later maken ze zelfs, net als andere broertjes en zusjes, gewoon ruzie. “Oh ja, nu hoort ze er echt bij en is het goed”, herinnert Marlé zich nog dat ze dit dacht.
Het gezin doet bewust veel basale dingen met hun pleegdochter omdat zij geen rolmodellen heeft. Zoals de meeste andere pleegkinderen. Zo gaat hun pleegdochter mee naar het sportveld als de jongens nog klein zijn, doen ze samen boodschappen, eten ze met elkaar aan tafel, laat het gezin zien hoe je goed met elkaar omgaat. Ze leven haar met andere woorden het leven voor. Daarnaast is er nog voldoende ruimte voor leuke dingen. Voor meidendingen als gezellig samen moeder-dochter-shoppen op zaterdag.
Terug naar de basis
Waar pleegkinderen in pleeggezinnen naar de basis teruggaan, doet Marlé dit tijdens haar expeditie. “Je wordt op dat onbewoonde eiland keihard op jezelf teruggeworpen. Daarbij gaat het trouwens om meer dan slechts fysieke kracht. Ook tactisch moet het spel gespeeld worden.” Marlé neemt zich daarom onder meer voor om te gaan koken. Want het verleden wijst uit dat deelnemers die eten klaarmaken niet zo snel worden weggestemd.
Kansloos of kansrijk?
“Als je ouders om wat voor reden dan ook niet voor je kunnen zorgen, wil dat niet zeggen dat je kansloos bent. Waar je wiegje staat, is alleen wel van grote invloed op je toekomst.” Buiten dat bij Marlés pleegdochter de hechting niet goed verlopen is, zal ze vanwege een verstandelijke beperking bijvoorbeeld nooit haar rijbewijs halen of op zichzelf kunnen wonen.
“Hoe dankbaar je dan mag zijn in het geval van mijn kinderen. Dat ze beseffen dat het heel anders kan. Daarvoor hoeven ze slechts naar hun pleegzusje te kijken.” Zo zegt haar oudste zoon, die in de pubertijd heus zijn ouder-kind-strijd voerde, ‘ik ben blij dat het goed gekomen is. Daar ben ik jullie dankbaar voor’. Marlé gunt haar pleegdochter, net als haar zoons, de hele wereld en dat zij alle kansen krijgt. Alleen soms word je tegengehouden door je achtergrond en eigen beperkingen.
Embryo-eieren en hanenpoten
Marlés kansen op de finale van Expeditie Robinson stokken na een puzzel-eetproef in aflevering acht. De larven, embryo-eieren en hanenpoot, die haar tegenstandster net iets sneller verorbert, kosten Marlé precies voor het samensmeltingsdiner de kop. “Maar wat was het een geweldig avontuur. Ik voelde er een soort gelukzaligheid die ik nog niet kende. Heel intens. Je hebt er écht contact. Ondanks de ontberingen heb ik elke dag dat ik er zat genoten.”
Pleegzorg: een waardevolle ervaring
Haar pleegdochter is eveneens genieten. Marlé heeft mazzel vindt ze, omdat die meid altijd vrolijk is en gewoon een leuk, lief mens dat het gezin veel brengt.
Wat ze ingewikkeld vindt, is dat vanuit de hulpverlening wordt geredeneerd dat ouder-kind-contact belangrijk is. Hier kan Marlé zich wel in vinden, maar niet tegen elke prijs. Als blijkt dat een kind eronder lijdt, roept dit vragen bij haar op. Die vragen kan ze overigens, evenals haar ideeën, goed met haar pleegzorgbegeleider van De Rading bespreken. Zij is er specifiek voor Marlé en haar gezin, zoals de voogd en gezinshuisouders er voor haar pleegdochter zijn.
Vanwege de gebeurtenissen die ze vroeger in haar werk meemaakte, is Marlé gekleurd in haar mening en vindt ze het lastig om te zeggen of ze (deeltijd)pleegzorg zou aanraden. Bovendien is het een heel persoonlijke afweging die voor iedereen weer anders is. Hoe dan ook, pleegzorg blijkt voor Marlé en haar gezin een waardevolle ervaring.
Volg je hart
“Met een eigen kind weet je net zo min hoe het zal gaan, je krijgt er immers geen gebruiksaanwijzing bij. Doe daarom gewoon de dingen die je in je hoofd hebt. Net als ik. Laat je, als dit pleegzorg is, goed voorlichten. Ga erover in gesprek, hoor de succesverhalen én de minder geslaagde ervaringen, en volg bij je keuze gewoon altijd je hart.”